تاثیر یک داروی سرطان بر سمی ترین پروتئین های کروناویروس خبرنگاران - وبلاگ تور کیش

به گزارش وبلاگ تور کیش، پژوهشگران آمریکایی در آنالیز جدید خود دریافتند دارویی که برای درمان سرطان تجویز می گردد، می تواند بر سمی ترین پروتئین های کروناویروس تاثیر بگذارد.

به گزارش گروه دانشگاه وبلاگ تور کیش به نقل از نیوزوایز، پژوهشگران دانشکده پزشکی دانشگاه مریلند، بالتیمور (UMSOM)، سمی ترین پروتئین هایی را شناسایی نموده اند که توسط کروناویروس فراوری می شوند و سپس از یک داروی سرطان که به تایید سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) رسیده است، استفاده کردند تا اثرات مخرب پروتئین ویروسی را کاهش دهند. آنها در آزمایش های خود که روی مگس های میوه و سلول های انسانی انجام شدند، یک فرآیند سلولی را کشف کردند که کروناویروس آن را می رباید. این پژوهش می تواند داروهای جدیدی را نشان دهد که می توان آنها را برای درمان بیماران مبتلا به نوع شدید کووید-19 مورد آزمایش قرار داد.

دکتر ژه زیون هان (Zhe Zion Han)، از پژوهشگران این پروژه گفت: پژوهش ما نشان می دهد که برای پیشگیری از آسیب رسیدن به بافت های بدن در اثر کووید-19، راهی وجود دارد. در حال حاضر مؤثرترین دارو در برابر کووید-19، رمدسیویر (Remdesivir ) است که فقط ویروس را از تکثیر بیشتر بازمی دارد اما سلول هایی را که آلوده شده اند، در برابر آسیب های ناشی از پروتئین های ویروسی محافظت نمی نماید.

دکتر هان پیش از شیوع کروناویروس، از مگس های میوه به عنوان مدلی برای آنالیز ویروس های دیگر مانند اچ آی وی (HIV) و زیکا (Zika) استفاده می کرد. هان و گروهش در فوریه سال 2020، آنالیز در خصوص کروناویروس را شروع کردند.

کروناویروس پس از آلوده کردن سلول ها، آنها را به ساخت پروتئین های مورد نظر خود وادار می نماید. دکتر هان و گروهش، ژن های کروناویروس را به سلول های انسانی وارد کردند و میزان سمی بودن آنها را مورد آنالیز قرار دادند. آنها همچنین گروهی از مگس های میوه را مورد آنالیز قرار دادند که پروتئین های کروناویروس را فراوری می کردند.

پژوهشگران دریافتند که یک پروتئین ویروسی موسوم به Orf6، سمی ترین نوع پروتئین است که حدود نیمی از سلول های انسانی آزمایش را از بین برده است. دو پروتئین دیگر موسوم به Nsp6 و Orf7a نیز پروتئین های سمی بودند و حدود 30 تا 40 درصد از سلول های انسانی را از بین بردند. مگس های میوه مبتلا به کروناویروس نیز با مشکلاتی مانند کاهش منابع فراوری انرژی در سلول های عضله رو به رو شدند.

پژوهشگران در سایر آزمایش ها، تنها بر سمی ترین نوع پروتئین تمرکز کردند و بدین ترتیب توانستند فرآیند سلولی را که طی عفونت توسط ویروس ربوده می گردد، شناسایی نمایند. آنها دریافتند که پروتئین Orf6 طی فرایند عفونت، به پروتئین های انسانی که کار آنها انتقال مواد به بیرون از سلول است، می چسبد.

هان و گروهش دریافتند که می توان یکی از این پروتئین ها را که مورد هدف ویروس قرار می گیرد، با داروی موسوم به سلینکسور (Selinexor) که برای درمان سرطان تجویز می گردد، متوقف کرد. پژوهشگران به آزمایش سلینکسور روی سلول های انسان و مگس های میوه ای که پروتئین ویروسی سمی را فراوری می کردند، پرداختند تا ببینند آیا دارو می تواند به رفع کردن آسیب یاری کند یا خیر.

داروی سلینکسور مانند بسیاری از داروهای سرطان، سمی است؛ اما به رغم سمی بودن توانست نجات سلول های انسانی را تا حدود 12 درصد بهبود ببخشد. این دارو توانست از مرگ زودرس حدود 15 درصد از مگس های میوه که پروتئین ویروسی سمی را فراوری می کردند، پیشگیری کند. سازمان غذا و داروی آمریکا، سلینکسور را برای درمان سرطان های ویژه خون تایید نموده است.

این پژوهش در مجله Cell & Bioscience به چاپ رسید.